Van 13 tot en met 16 juni heb ik, Jeroen Hasselaar, deelgenomen aan de Vuelta Castellón, een zware etappekoers op het hoogste niveau van Spanje waarin de nodige klimkilometers moesten worden gemaakt. Via Reinier Honig ben ik in contact gekomen met de ploeg ‘ULB Sports – Natural Greatness’, waarvoor ik de vier etappes heb gereden.
Rit één was op papier de makkelijkste rit. Alleen in de eerste 60km zaten twee mooie, lange, gecategoriseerde beklimmingen. Daar werd wel een stevig tempo gereden, maar het peloton bleef bij elkaar, waarna het op een lange, licht dalende, brede weg rustig aan werd gedaan. Dit ‘tranquillo’ koersen was een heel andere ervaring dan in het altijd nerveuze Nederland. De laatste 15 à 20km ging het peloton pas weer tempo maken; te laat om de vlucht terug te halen en er een verwachte massasprint van te maken. In het peloton kwam ik na 138km als 32e over de streep.
De tweede etappe was al een stuk lastiger. Met twee keer de beklimming van de ongeveer 3km lange, maar erg lastige Alto de Infantería, en in de finale de Alto del Desierto, was het al heel wat meer klimmen geblazen. Voorafgaand aan de Infantería zat een technische afdaling, waarin ik te ver achterin zat en daarom aan het begin van de klim al een inspanning moest doen om weer aan te sluiten. Het peloton bleef bij elkaar, maar niet bij de tweede maal. Voor ik het wist, waren we weer aan dezelfde afdaling bezig en was het helaas hetzelfde verhaal: achteraan de klim beginnen en in eigen tempo zo hard mogelijk omhoog rijden om de schade te beperken. Hier werd nu dus wel de schifting gemaakt, en ik kwam in een tweede groep achter de kopgroep terecht. Na een tiental kilometers achtervolgen kwamen we weer bij de eerste achtervolgende groep, waarmee we vervolgens rustig aan naar de voet van de slotklim zijn gereden. Daar reed een aantal renners weg, en na enig twijfelen besloot ik mee te springen. Een goede keuze, want de groep daarachter heb ik niet meer teruggezien. In de laatste 1,5km zag ik zelfs de mogelijkheid weg te rijden uit het groepje van zes man waarmee ik bovenkwam, om uiteindelijk als 19e te finishen, al eerste renner van het peloton.
Etappe drie: de koninginnerit! Met de start op zeeniveau, finish op 1250m hoogte, en onderweg 2600 hoogtemeters. Onderweg kregen we vrij snel een eerste klim, na 80km een andere gecategoriseerde, en in de laatste ±24km zaten twee klimmen van de eerste categorie, met daartussen een snelle afdaling. Lastig, maar o zo gaaf om te doen! De finale begon zo’n beetje op de tweede klim, maar het peloton was nog grotendeels bij elkaar toen met de eerste klim van de eerste categorie de slijtageslag begon. Het peloton dunde vanaf toen steeds verder uit. Ik kon volgen, in het laatste wiel, en zat er nog bij toen we met een man of 20 over de top kwamen en licht afdaalden. Maar toen we aan de slotklim begonnen, moest ik vrij snel lossen. Vanaf toen was het zo hard mogelijk naar boven knallen: blijven geven, blijven geven, blijven geven, en wederom gefinisht als 19e, op 2’45’’ van de winnaar. Ik heb gedaan wat ik kon, en deze dag waren er gewoon 18 beter. Maar wat een prachtkoers was het weer! Om in zo’n decor te mogen fietsen, met haarspeldbochten en prachtige vergezichten en al, was ontzettend speciaal!
In de laatste etappe van deze Vuelta Castellón stond niet bijzonder veel op het programma. De Alto del Desierto, die we ook in etappe twee hebben beklommen, was de enige gecategoriseerde klim, in de finale. Na een onrustig begin met veel aanvallen, werd de koers daarna gecontroleerd door de ploeg van de klassementsleider, totdat het peloton op die finaleklim uit elkaar werd getrokken. Met het nodige afzien kwam ik in de ‘groep der favorieten’ boven, die toen nog uit een man of twintig bestond. Door het voorbeeld van twee andere renners te volgen en in de laatste 400 meter daaruit weg te springen, eindigde ik drie seconden vóór die groep als zesde van de dag. Met dat resultaat ben ik dik tevreden, evenals met mijn 20e plek in de eindrangschikking!
Het was een geweldige ervaring om deze koers te mogen rijden! Genieten met af en toe het nodige afzien. De lange beklimmingen, de prachtige omgeving en het relatief relaxte koersverloop … Dat smaakt zeker naar meer, en ik kijk er dan ook al ontzettend naar uit om in augustus met onze eigen Tempoploeg aan de start te staan van de Ronde van Vysocina in Tsjechië!
Jeroen Hasselaar